Matrix nasz codzienny, czyli niewolnik systemu broni systemu

Świętej Elżbiety, Królowej i Wdowy, A.D. 2015

Are you listening to me...

...or are you looking at the woman with the red hair?

(Fot. MDK)

Najbardziej bolesne doświadczenie płynące z rozmów z wieloma zwolennikami istnienia państwa dotyczy tego, że właściwie zgadzają się oni z tym, że politycy to bandziorzy, urzędnicy takoż, podatki są złodziejskie, policji nie lubimy, w instytucjach państwowych afera goni aferę, a uprawiane tam malwersacje i marnotrawstwo wołają o pomstę do Nieba – a jednocześnie na postulat rozwiązań, które w sposób radykalny zrywają z naszą wirtualną poniekąd rzeczywistością, reagują oburzeniem lub niedowierzaniem.

Widzą, że system nie działa, ale kurczowy opór budzi w nich propozycja likwidacji systemu i zastąpienia go budowaniem w oparciu o dobrowolne relacje społeczeństwa ludzi wolnych i odpowiedzialnych (niedoskonałych, to prawda, ale świadomych potrzeby dążenia do doskonałości).

Jak liczni ludzie skażeni zostali mentalnością niewolniczą!

Poświęcą energię, wysiłek umysłowy i własny czas, aby dołożyć swoją cegiełkę do systemu, który próbuje zniszczyć i okraść ich samych. W mowie będą bronić etatyzmu jak niepodległości.

Spróbują dokonać umysłowej ekwilibrystyki, aby uzasadnić na poziomie moralnym i praktycznym, że „państwo jest dobre i potrzebne”. Co konsekwentniejsi stwierdzą (przynajmniej uczciwie), że wszystkie ich postulaty sprowadzają się w istocie do jednego: ich niepodległego wobec przepisów państwowych rozmówcę-anarchistę funkcjonariusze systemu mają prawo zabić – bo jest nieposłuszny (a przecież „Ordnung muss sein”).

Propozycje wolnościowe uznają za tak niedorzeczne, iż odmówią poświęcenia im uwagi. Zamiast skupić się na zastanowieniu, jak mogłoby funkcjonować społeczeństwo w dużo większym niż dziś stopniu anarchistyczne (ono w pewnej mierze już istnieje – świadczą o tym wszystkie nasze – to znaczy Twoje, Drogi Czytelniku, i moje – dobrowolne działania), podejmą śmiałą a nieudaną próbę wypunktowania jego potencjalnych słabości. Siłą rzeczy zaangażują się tym samym w obronę status quo, podążając ramię w ramię ku słońcu świata nowego z dumnie wywieszonym na sztandarach hasłem „ETATYZM – TAK, WYPACZENIA – NIE”.

Charakterystyczna w tym względzie jest scena, której doświadczyłem uczestnicząc w zajęciach na uniwersytecie. Otóż jeden ze studentów przedstawił publicznie pracę zawierającą pewne idee libertariańskie. Prowadzący ćwiczenia, pochwaliwszy warsztatową stronę pracy, odniósł się do zawartych w niej koncepcji wolnościowych, orzekając: „przecież nie można tak myśleć”.

Innymi słowy: wykładowca już postawił w swoim mózgu barierę, która uniemożliwia mu nawet wyobrażenie sobie, że człowiek jest w stanie dojść do pewnego rodzaju wniosków.

Sługom systemu udało się na przykład rozpowszechnić bujdę o tym, że posiadanie konta bankowego jest potrzebne do życia jak woda. Nacisk i bodźce ze strony funkcjonariuszy państwowych oraz ich korporacyjno-bankowych koleżków powodują, że wielu pracodawców skwapliwie przyjmuje rolę kapo – grożą zatrudnionym, że nie wypłacą im wynagrodzenia, jeśli ci konta nie założą. Osoby nie posiadające rachunku narażają się na wyśmianie za „nienowoczesność”. Nawet jednak ze strony ideologicznych (choć nie zawsze praktycznych) wolnościowców można spotkać się z argumentem: konto jakie jest, każdy widzi, ale to „wygodny instrument”. Fakt, że obecnie to wygodny instrument niewoli, zdaje się przejmować nas mniej. Czy – wbrew niemyślnemu postulatowi prowadzącego zajęcia opisanego dwa akapity wyżej – potrafimy pomyśleć o tym, co zrobilibyśmy, gdyby bank odmówił wypłacenia nam zgromadzonych na rachunku środków? Takie sytuacje zdarzały się w historii nie raz; czy jesteśmy na taką ewentualność przygotowani? Czy w ogóle przychodzi nam do głowy, że to możliwe?

Tkwienie w okowach bez-myślenia przejawia się również w stwierdzeniu: „rząd źle działa, ale przecież ktoś musi rządzić”. Czyni się z góry pewne fałszywe założenie i według niego ocenia otaczający nas świat. Przestajemy dostrzegać, ile sami osiągamy, działając bez udziału rządu, nie tłumacząc się rządowi, wbrew rządowi.

Jesteśmy wolnościowcami w codziennej praktyce – ale okrutnymi etatystami w sferze mentalnej. Jak temu zaradzić? Uwolnić z matrixa swoje ciało i umysł? Z pewnością może to skutkować pewnymi niewygodami – ale poznanie i uznanie prawdy też miewa swoje zalety.

Zdrowy Wariat