Wirtualne Wydawnictwo Wiwo: sierpnia 2017

Ucieczka z marketu

Choćby przez otwarte okno w suficie...

Współczesny sklep wielkopowierzchniowy nie wydaje się ani normalnym, ani naturalnym środowiskiem dla nikogo - w szczególności dla dziecka. Czy jesteśmy w stanie możliwie często stronić od takich miejsc i znaleźć zdrową alternatywę?

Domofon z roku 1984

Używasz domofonu zaprojektowanego w "nowoczesnym" stylu. Wciskasz numer mieszkania i symbol dzwonka. W twoją twarz bije ostre światło. Zostałeś podświetlony, aby odbiorca domofonu po drugiej stronie mógł przyjrzeć się tobie dokładnie.

Człowiek ma podstawy, by czuć się potraktowany jak przestępca. Dlaczego tak się dzieje?

Złodziejstwo!?

Teoretycznie - wszystko w porządku. Z góry informują o zasadach handlu. Z drugiej strony: ktoś, kto nie zauważy (niezbyt rzucającego się w oczy - czyżby celowo?) napisu i wrzuci groszaki, może poczuć się mocno oszukany.

Moja połowa - troszczę się o nią

Własność prywatna w praktyce

Five For Fighting „Michael Jordan”

Koszulę, kapelusz, książki me

Do zoo wycieczkę

Mą kanapę, pilota – o tak! – i dużą kolę

Upadłbym na kolana, mój Boże

Gdybym mógł

Wszystko oddałbym

Oddałbym, by tobą być

Pracę, auto, gotówkę

Mój na wzgórzu dom

Fortepian – spaliłbym na popiół (ta je)

Na kolana bym upadł, mój Boże

Gdybym mógł

Wszystko oddałbym

Oddałbym, by tobą być

Mój głos, płyty\mowę\zasługi* i żonę moją

Pierworodne dziecko albo i dwoje

Dałbym nóż, mój Mike'u, gdybym tylko...

Powstrzymaj mnie
Mój Boże (mój Jordanie)

Dałbym wszystko

Dałbym, by tobą być\żeby być tobą**

[2000]

_____

* Zależnie od tego, czy w tekście oryginalnym występuje słowo worm, word czy worth.

** Zależnie od tego, czy bardziej zależy nam na rymie czy na rytmie.

Tłum. Martyna P. & TŁM

Palec w lufie

Fot. MDK

Rowery całkiem prywatne (Na jednym kole)

Fot. MDK

Kolorystyka: Czerwone i białe

Fot. MDK

Biały żonkil

Fot. MDK

Siostra Natura vs. tzw. cywilizacja: Brzozy i kolumny

Fot. MDK

Zieleń i śnieg

Bez

Piękny język polski: Chleby profilaktyczne

Kolory naturalne

Niebieskie ubranka dla chłopców, różowe - dla dziewczynek. Czy odziewanie powierzonych naszej opiece osób w dane kolory to tylko kwestia międzyludzkiej "umowy" lub utartego zwyczaju - czy też u jego źródeł leży coś głębszego?

Czemu barwa czerwona kojarzy nam się z zagrożeniem i zakazem? Czy nie dlatego, iż w środkowisku naturalnym jest to kolor ognia - który może sparzyć i którego się nie dotyka?
Z kolei zieleń łączymy ze spokojem, przyjaźnią, zezwoleniem. Czy bezpodstawnie?

Jeśli zatem uznamy, że w naturę kobiety-dziewczynki wpisana jest kobiecość-dziewczęcość, delikatność, łagodność, skłonność do wprowadzania pokoju - to może jednak wkładanie im na głowę różowych czapeczek nie jest tak całkiem od czapy?

Komin wśród drzew

Śladem naszych publikacji: To Polska właśnie

Piękny język polski (?): Akcesorium

Ściana lamp

(Nawet jeśli) kapitał narodowości nie ma – kapitaliści narodowość mają

Praca dla cudzoziemca. W szczególności – niekatolika.

Zatrudnianie Ukrainek do opieki nad polskimi dziećmi.

Nie lubię, nie podoba mi się – uważam, że to chore – nie chcę. Veto!

Wygląda na to, że potrzebuję dzielnicy czerwonych latarni

ufundowanej za skradzione komuś pieniądze, oczywiście

(tego się w ogóle nie kwestionuje)

Naprawdę piękny język polski: Grzegrzółka

"Przepraszam, siedzi pan na moim miejscu"

W podręczniku do języka obcego widziałem kiedyś taki rysunek: niemal puste kino, samotny widz gdzieś pośrodku sali. Podchodzi do niego jedyny inny zainteresowany seansem, pokazuje bilet i mówi:

– Przepraszam, siedzi pan na moim miejscu!

Kevin Carson twierdzi, że prawo własności nie jest absolutne i wieczne – w tym sensie, że teren pierwotnie zawłaszczony, ale nieużywany przez właściciela (czy w przypadku interpretacji Carsona możemy mówić o "właścicielu"?) można po pewnym czasie (jakim?) "przejąć"; ktoś inny niż nieobecny właściciel ma prawo objąć dany obszar w posiadanie.

Wydaje się, że wspomniany rysunek stanowi celny i ciekawy przyczynek do dyskusji na temat tego, co oznacza prawo własności i czy ewentualnie pod jakimiś warunkami ulega ono "zawieszeniu"?

Oczywiście, Carson zdradza sympatie anarchistyczne, więc jego obserwacje warto odnieść do nie tylko do sytuacji obecnej, ale do rzeczywistości świata wolnościowego.

Jest tak dobrze czyli tak źle, czyli piwo i kulinaria

Mamy obecnie w Polsce bogactwo browarów. W większości (?) są to browary "systemowe" – w tym sensie, że "oficjalne", formalnie zarejestrowane u funkcjonariuszy państwowych.

Uwaga! Gdy ktoś warzy piwo samemu, też zazwyczaj (?) kupuje potrzebne do tego procesu produkty – obłożone podatkiem.

A co powiedzielibyśmy na miliony niezależnych browarów, produkujących piwo z własnych produktów?

* W * W * W *

Wy widzicie doskonałe wino w butelce, a ja widzę na butelce znaczek akcyzy – i ograniczam picie "oficjalnych" alkoholi nie tylko ze względów zdrowotnych, ale także z ideowych (żeby nie nabijać kabzy funkcjonariuszom państwowym). Oczywiście, całkowicie pozapaństwowej, prywatnej, powstałej wskutek podjęcia dobrowolnej inicjatywy nalewki czy też bimbru napiję się z największą rozkoszą – dla podniebienia oraz (spokojnego już) umysłu...

* W * W * W *

– No bo ty wszędzie widzisz niewolę!

– No bo może ona wszędzie jest! Przynajmniej w wymiarze finansowym jest naprawdę powszechna.

* W * W * W *

Daniel Mitsui zwrócił uwagę na to, że jedyną właściwie dziedziną ludzkiej działalności, w której powszechnie przykłada się dziś wagę do tradycji jest gotowanie. Kulinaria! Mnóstwo programów, blogów i książek. Piękny jest taki szacunek dla tego, co nowe i stare. Niewiele jednak potrzeba, aby zrobić z jedzenia religię. Baczmy więc na to, byśmy się na bananie nie poślizgnęli i nie upadli... I nie skończyli jak na przykład Francuzi – w jedzeniu i jego jedzeniu niemal bez wyjątku zakochani. Cóż to, że ich kraj właściwie już upadł; oni wydają kolejne albumy o serach pleśniowych...

Ćwiczenia z tłumaczenia: Obywatel eN(iewolnik)

"We współczesnych państwach obywatel cierpi na polityczną impotencję. Może – to prawda – narzekać, wysuwać propozycje albo wszczynać zamęt, ale w świecie starożytnym te przywileje przysługiwały każdemu niewolnikowi."

~ Mark Mirabello

["In modern states, the citizen is politically impotent. A citizen, it is true, may complain, make suggestions, or cause disruptions, but in the ancient world these were privileges that belonged to any slave."]

Przespecjalizowani

Kupię dziecku zabawkę! Ale zaraz... a może sam ją zrobię? W sumie mojej córce największą przyjemność sprawia prezent – choćby nieskomplikowanej budowy – który dostaje ode mnie, a nie ze sklepu...

Eee tam – kupię profesjonalnie wyprodukowaną zabawkę, jakiś wyrób ręczny, unikatowy! w sieci mamy tego pełno...

* W * W * W *

Jestem starszą panią, która nie robi już zapraw na zimę – bo "wszystko" można kupić w sklepie. Przestałam sama przygotowywać i gromadzić zapasy, bo zapomniałam, jak to się robi, bo stałam się wygodna, bo mi się nie chce? A może po prostu się zestarzałam i nie mam już siły? A gdzie są dzieci i wnuki, które mogłyby pomóc?

* W * W * W *

Ostatecznym wyrazem wiary w specjalizację jest dziś (ale – uwaga! – ta sama uwaga dotyczy społeczeństwa w stu procentach anarchicznego, którego członkowie dostali na punkcie specjalizacji bzika) powierzanie swoich dzieci na wychowanie obcym. Niezależnie od tego jak profesjonalna będzie pani żłobkowa czy przeszkolanka, nic dziecku nie zastąpi czasu z rodzicami, a rodzice po latach (gdy zrozumieją, na co się zgodzili) będą sobie pluli w siwe brody, że to nie oni, ale jakaś obca osoba widziała pierwsze kroki ich dziecka, słyszała pierwsze jego słowa, BYŁA, SPĘDZAŁA z powierzonym IM przez Pana Boga dzieckiem – jeśli nie gros – to doprawdy zbyt wielki kawał czasu...

* W * W * W *

I choć wydawać by się mogło, że "profesjonalizm", "doświadczenie" etc. zawodowych "opiekaczek do dzieci" stoi znacznie wyżej od możliwości statystycznego rodzica, to jednak właśnie matka i ojciec będą dla swojego potomstwa lepszymi opiekunami. Przede wszystkim dlatego, że im na dziecku zależy, bo nie są najemnikiem.

WiWo "nowe" i "stare"

Drodzy Czytelnicy!

Na niniejszym, "starym" WiWo wpisy będą się regularnie ukazywały

do 22 października 2018 roku (chyba że nastąpi pewna istotna okoliczność ~ napiszemy o niej 8 października 2018 r.).

Bieżące publikacje umieszczamy na "nowym" WiWo,

dostępnym pod adresem:

https://wirtualnewydawnictwowiwo.wordpress.com/

~ Zapraszamy! ~

POMNIK NIEWIDZIALNY

W DZIESIĄTĄ ROCZNICĘ ŚMIERCI
DYREKTORA ZBIGNIEWA DARGIELA
(1 IV 1948 – 14 VIII 2007)

Dziesięć lat temu w wigilię wielkiego maryjnego święta – Wniebowzięcia NMP – umarł Dyrektor Zbigniew Dargiel, który uczył mnie, kim jest Wniebowzięta.

Nie spotkalibyśmy się – nauczyciele, uczniowie, ich rodzice – gdyby nas wszystkich nie złączyła Jego osoba i tworzona przez Niego (z inicjatywy ks. infułata Jana Sikorskiego, ówczesnego proboszcza) szkoła, Kolegium św. Józefa przy Parafii św. Józefa Oblubieńca NMP na Kole. „Po czyjejś śmierci odkrywamy to, co było w życiu zmarłego ukryte, choć nie skrywane. I myślimy o nim do końca naszego życia” (ks. January Budzisz, [Kazanie na pogrzebie Włodzimierza Kurkowskiego, 9 listopada 1998]). Kiedy, jak mówił Norwid, „odszedł ze świata widzialnego, umarłszy” (Czarne kwiaty), możemy odkrywać, w jaki sposób jednak pozostaje w świecie widzialnym. Szkołę, którą powoływał do życia i którą z cichym entuzjazmem kierował prawie dziesięć lat, do 2006 roku, w roku 2007 zlikwidowano. Czy to znaczy, że ów dziesięcioletni trud był daremny?

Bynajmniej. Jeżeli z tych wszystkich lat zostałoby w sercach uczniów, ich rodziców, nauczycieli tylko jedno: pamięć, że godzi się, żeby dzień zaczynać od dwóch minut modlitwy, i że mieliśmy szczęście uczestniczyć w tej modlitwie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem tak często pod Jego przewodnictwem, to warto było, żeby istniała szkoła i żebyśmy się wszyscy – nauczyciele, rodzice i uczniowie – w niej spotkali. To zostało w nas, więc również w świecie widzialnym.

Przypuszczam, że nie tak Go bolało, jeśli się spóźniłem na lekcję, jak jeśli nie stawiłem się na czas na tę poranną modlitwę. Ale chyba nigdy nie zdarzyło mi się słyszeć z ust Dyrektora wyrzutu z powodu tego albo innego zaniedbania. Dyrektor szanował wolność drugiego człowieka - nawet gdy ten drugi niedobrze z niej korzystał.

Rozumiał, czego dzisiaj brakuje młodym ludziom: naszej, dorosłych, obecności, a zwłaszcza obecności rodziców, i umiał to z przejęciem tłumaczyć. Opowiadał mi kiedyś o uczniach, którzy skarżyli się na brak żywego zainteresowania ze strony własnego ojca: „Wolelibyśmy, żeby nas nawet sprał; wtedy byśmy wiedzieli, że jesteśmy dla niego ważni”. Nie miał własnych dzieci, jednak co jest dla dzieci ważne (także dla tych, które kształcił i wychowywał w swojej szkole – dzieci u progu dorosłości), rozumiał, jak mało kto rozumie. I uczył o tym swojego nauczyciela.

Kiedy przyjmował mnie do pracy, zapytał: „Czy pan jest katolikiem?”. A potem zapytał drugi raz: „Czy pan jest na pewno katolikiem?”. Ciekawe: przez czterdzieści lat, w kilkunastu szkołach, w których zdarzyło mi się uczyć (połowa to były szkoły katolickie lub przynajmniej za takie się uważały) żaden dyrektor nie zadał mi tego pytania – tylko On. W ankiecie personalnej trzeba było wpisać nazwę swojej parafii. I poczekać tydzień na decyzję – Dyrektor mógł w tym czasie porozumieć się z moim proboszczem. Nie mam Mu tego za złe – nie prowadził śledztwa, lecz troszczył się o losy powierzonych sobie dusz. W czasach, gdy stanowczo zbyt rzadko, w szczególności w szkołach, myśli się o celach własnego działania, On na pewno myślał najpierw nie o punktach swoich uczniów na państwowym „egzaminie”, ale o Celu.

Myślał konkretnie i starannie. Kiedy miał wysłać swoich uczniów na ważną wystawę do muzeum w Radomiu, kilka dni wcześniej zwiedził ją sam. Sto kilometrów w jedną stronę, sto kilometrów z powrotem – brał odpowiedzialność. I uczył jej, czasem w zaskakujący sposób. W anonimowej ankiecie zapytał kiedyś swoich nauczycieli: „Czy Pan/Pani się modli za swoich uczniów?”. Przez czterdzieści lat i tego pytania nie zadał mi żaden inny dyrektor.

Z mieszaniną trwogi, gniewu i chyba dyskretnego szyderstwa opowiadał o zebraniu, na którym jakiś mędrzec z kuratorium pouczał dyrektorów, że szkołę trzeba „odhumanizować”. Sądził, że w dzisiejszym świecie, pełnym technicznych i urzędniczych procedur i poddanym dyktatowi działań praktycznych, brakuje młodym ludziom obycia z literaturą, historią, całą wielką tradycją kultury, dziejami sztuki, łaciną – tę zaliczał do najważniejszych przedmiotów szkolnej nauki. Dlatego on – inżynier! – wbrew urzędowym trendom kierował szkołę w stronę wiedzy humanistycznej – jakby częściowo wyrzekał się tego, co stanowiło Jego własną specjalność i zapewne przedmiot upodobania (choć trzeba pamiętać i o tym, że ten inżynier studiował także teologię).

Ale trzeba pamiętać również, że nie kierował się w ogóle upodobaniami czy ambicjami osobistymi. Wśród wszystkich przełożonych, jakich zdarzyło mi się mieć w życiu, był pod tym względem najwybitniejszy.

Jako inżynier niewątpliwie znał się dobrze na działaniu różnych widzialnych sił. Najważniejsze rzeczy miał jednak do powiedzenia o niewidzialnych. Uczył o sile różańca, wymieniając historyczne przykłady jego rewelacyjnej potęgi: Lepanto, Wiedeń, Radzymin. Odmawiał różaniec z nauczycielami i uczniami, którzy chcieli Mu towarzyszyć, w czasie długiej przerwy w szkole.

Wiele milczał. Na pewno wiele przemilczał – nie z obojętności, tylko dlatego, że w zgiełku trudno się porozumieć i nie sposób z należytą czcią odnosić się do tego, co wielkie i święte. Dawał przykład skupienia.

Skupienia, ale nie oderwania od ziemi. Nie przestawał stąpać po niej pewnie odmierzonym krokiem ani zauważać ludzi i ich ziemskich potrzeb i zobowiązań. Kiedyś, gdy szkoła przeżywała finansowe trudności, dla dotrzymania terminu wypłacił mi pensję z własnego portfela. Stąpał po ziemi, ale z wzrokiem wpatrzonym w niebo – i uczył nas zwracać wzrok ku niebu.

Cyprian Norwid w poemacie Assunta – co można przetłumaczyć jako ‘podniesiona’, ‘wyniesiona w górę’, ‘wniebowzięta’ (J.W. Gomulicki) – mówi:

Niech gardzą jedni wszystkiem dla rozumu,

A im przeciwni - dla uczucia wszystkiem.

[...]

Ja nie z tych waśni me natchnienia czerpię –

I w górę patrzę – nie tylko wokoło:

Znać się mnie nie dość – ja się nadto cierpię,

Samotne moje ocierając czoło;

Aż spocznie kędyś jak żniwo na sierpie,

Który podzwania rączo i wesoło –

Pomnąc, że gdzie są bezmowne cierpienia,

Są wniebogłosy... bo są – przemilczenia...

Assunta, Pisma wszystkie, III 294

Bohater poematu Norwida nie patrzy więc wokół siebie ani w głąb siebie, tylko w górę – ku niebu. To spojrzenie rozwiązuje bolesne pytania i upewnia, że cierpienia nie przekreślają ładu świata, bo ład ten ma fundament w niebie, i że „Są wniebogłosy... bo są – przemilczenia...”: cierpienie „bezmowne” – a więc niewyrażane słowami i może nawet niedające się wyrazić w mowie, niewymowne – staje się, właśnie dlatego, że milczące („bo są przemilczenia”), modlitwą – „wniebogłosem”, głosem idącym „w niebo”. Tam zaś, w niebie, owo ziemskie milczenie rozbrzmiewa bardzo donośnie („wniebogłosy”). Kto umie jak Norwidowski Pielgrzym już za życia ziemskiego „w nieba łonie trw[ać]” (Pielgrzym), ten wie, że nie musi krzyczeć, żeby go tam usłyszano.

Codzienne gazety, zajęte codziennymi awanturami, nie pisały przed dziesięciu laty o śmierci Dyrektora – i zapewne nie wspomną o rocznicy, którą obchodzimy. Czy to znaczy, że prace Dyrektora były nieważne? Bynajmniej. Poza historią widzialną dzieje świata płyną innym, skrytym nurtem. Należą doń trudy bez poklasku, prace artystów lekceważonych i myślicieli nierozumianych, poświęcenia pozbawione rozgłosu. „Zdarza się bowiem, że ktoś jest mężem boskim, a nie zostaje przez nikogo zauważony” – czytamy u Marka Aureliusza (Rozmyślania, VII, 67). Norwid – myśliciel chrześcijański – powiedziałby: przez nikogo – z wyjątkiem Boga – i dodałby, że za „bramą” (Do Stanisławy Hornowskiej) „odsłonią się pomniki niewidzialne i mauzolea, których nie dotyka się przechodzień” (List do Marii Trębickiej z sierpnia 1856 roku, PW VIII 282).

Do czasu nie znamy wielu, zapewne większości, imion ludzi cichych i niezłomnych, którzy swoją niezachwianą wiarą, modlitwą, wytrwałą pracą ocalają ludzkość i podtrzymują ład świata, a sobie samym wystawiają pomniki niewidzialne dla ludzkich oczu.

Zaiste, wiele tam jest do roboty, gdzie należałoby każdą myśl na swoim miejscu postawić – a szczęśliwy jest, komu udało się choć z jedną tak uczynić. Temu oddane to będzie, kiedy odsłonią się pomniki niewidzialne i mauzolea, których nie dotyka się przechodzień, i kiedy stanie się to z historią prac i poświęceń [...]. (List do Marii Trębickiej...)

Nie sposób wątpić, że niewidzialny pomnik Dyrektora zalśni wówczas szczególnie jasnym blaskiem.

STANISŁAW FALKOWSKI

Omnes generationes: Polska pod Jej stopami?

Krzywe z urodzenia?

Poligono Industrial

Fot. MDK

Rzeźba czyli wyskocznia?

Litwo, ojczyzno moja...

W rocznicę zwycięstwa nad Celtikiem: Brama legijna

Fot. TeeS

Albowiem obciążacie ludzi brzemiony, których unieść nie mogą...

Fot. A.

Piękny język polski: Dom sprzedaży mieszkań

Sprzedawcy mieszkań nawet handlować nimi wolą samemu będąc w domu...

Bruce Marshall "Chwała córki królewskiej" (35)

-----------------------------

Wirtualne Wydawnictwo WiWo szuka realnego (papierowego) wydawcy niniejszego tekstu, który byłby gotów wynagrodzić godziwą zapłatą osoby, które przyczyniły się do jego powstania. Zainteresowanych prosimy o kontakt mailowy na adres

wirtualnewydawnictwowiwo[malpa]gmail.com

-----------------------------

XXXV

Kanonik Smith lubił płonące kaganki, które zakonnice miały w rękach, gdy kanonik Muldoon przynosił mu do łóżka komunię świętą. Lubił myśleć o kałużach bursztynu, którymi odbijały się w połyskującej podłodze korytarzy, bo to właśnie ten rodzaj poblasku Najświętszy Sakrament rzucał na dusze ludzi, gdy podnoszono Go ponad niedolę świata. Lubił myśleć o habitach zakonnic, prześlizgujących się bezszelestnie po klasztorze i o starym przygarbionym kanoniku Muldoonie, podążającym za nimi z welonem naramiennym owiniętym wokół drogocennego Ciężaru – ponieważ była to sącząca się nieprzerwanie szemrzącą strużką Boża poezja.

Sprawiało mu też radość, gdy był namaszczany, wciąż widząc za oknem niebo i drzewa. Gdy kanonik Muldoon udzielał jego utrudzonemu ciału ostatniego pocieszenia, w oddali, wzdłuż łuku skręcających torów kolejowych, gdzie spotykały się pole golfowe i posiadłość sir Dugalda Ippecacuanhy, nad drzewami pojawiła się chmurka dymu, a po nasypie potoczyła doprawdy malusieńka, miniaturowa dżdżownica pociągu. Kanonik Smith lubił na niego patrzeć, bo zdawał się on również częścią Bożej poezji. Leżał, myśląc o rytmie pór roku i o tym, jak wielką słuszność miał kanonik Bonnyboat, gdy porównał liturgię Kościoła do kwiatów i liści, które Bóg co roku na nowo malował kolorami.

– Buon giorno, reverendo padre mio, e come sta? – powiedziała Elvira, wchodząc do środka w mundurze podporucznika służby terytorialnej i klękając koło łóżka, choć ze sposobu, w jaki się do niego uśmiechnęła, poznał, że nie oczekuje od niego odpowiedzi, a poza tym kanonik Muldoon wypowiadał już głośno wspaniałe, groźne słowa modlitwy, na których musi wkrótce pożeglować jego dusza: „...w imię Aniołów i Archaniołów; w imię Tronów i Zwierzchności; w imię Księstw i Potęg; w imię Mocy, Cherubinów i Serafinów; w imię Patriarchów i Proroków...”. Wielebna Matka również klęczała koło jego łóżka, mając twarz pełną zmarszczek i mądrości; wzięła w obie ręce dłoń kanonika i przycisnęła ją, a on wiedział, iż żegna się z nim w Chrystusie Jezusie, ich Panu. Nowe młode zakonnice również były obecne; miały piękne czerwone twarze rumiane jak jabłka i oczy, które nigdy się nie zestarzeją, ponieważ zakonnice są oblubienicami Chrystusa. Była też lady Ippecacuanha, wydająca z gardła głośne gulgoczące dźwięki; był polski kapelan i nowy biskup oraz stary zasuszony radny Thompson, który mówił niegdyś o Kościele Bożym tak straszne rzeczy.

„...W imię świętych Zakonników i Pustelników...”. Zobaczy wkrótce całkiem sporo starych przyjaciół, jeśli Bóg okaże mu łaskę i wyląduje po właściwej stronie parkanu. Angusa McNaba, Biskupa, majora lubiącego zaglądać do kieliszka, starego marynarza, monsignore O’Duffy’ego, matkę de la Tour, matkę Leclerc, Annie Rooney i cały zastęp innych, którzy regularnie pojawiali się w kalendarzu jego modlitw. Zastanawiał się, czy w niebie będą kwiaty dla matki de la Tour, czy Angusowi będzie wolno nosić wstęgę Medalu za Wyjątkowe Zasługi i czy Annie Rooney będzie lubiła śpiewać Magnificat teraz, gdy Bóg wszystko już jej wyjaśnił. Bo tym właśnie była naprawdę śmierć: uczynieniem spraw jasnymi, rozbłyskiem prawdy zza samolotów bombowych i reklam syropu figowego.

I wtem, gdy tak leżał, poznał odpowiedź na wszystkie pytania: jak chromi i chorzy zostaną uzdrowieni; jak ubodzy zostaną nagrodzeni; jak to się dzieje, że święci Boży mogą jeść groszek nożem; jak bankier może być ostatni, a nierządnica – pierwsza; jak ręce kapłana nigdy nie mogą zawieść – niezależnie od tego, jak nudno by mówił; jak Kościół jaśnieje chwałą córki królewskiej, bo niesiony przezeń ciężar uzdrawia wszystkie jego rany; dlaczego Bóg często wybiera brzydkich tępych ludzi do wykonywania zadań aniołów; dlaczego Bóg jest cierpliwy i dlaczego księża też muszą być cierpliwi; jak wielkie jest ich powołanie i jak pewne namaszczenie ich na kapłanów; i jak to się dzieje, że od odpowiedzi, jakiej każdy człowiek udziela Chystusowi w cichości swojej duszy, zależy zieloność jutrzejszych pastwisk. To wszystko było naprawdę tak proste i chciał im to powiedzieć, zanim odejdzie, lecz oddalał się już od linii brzegowej, jaką tworzyli zgromadzeni wokół jego łóżka, i czasu starczyło mu tylko na to, by krzyknąć do polskiego kapelana:

– Niech ksiądz nie zapomni powiadomić ich, że msza będzie w niedzielę na targu rybnym!

Tłumaczenie: Łukasz Makowski

Projekty okładek: Sztukmistrz

(górna z wykorzystaniem zdjęcia

autorstwa Jana Wincentego F.)

-----------------------------

wirtualnewydawnictwowiwo[malpa]gmail.com

-----------------------------

Zło

Bruce Marshall "Chwała córki królewskiej" (34)

-----------------------------

wirtualnewydawnictwowiwo[malpa]gmail.com

-----------------------------

XXXIV

Gdy kanonik Smith, dwa dni przed tym, jak biskup miał konsekrować kościół Najświętszego Imienia, usłyszał w środku nocy, jak odzywa się to, co większość jego parafian nazywała syrenami, nie czuł zaniepokojenia, bo już wcześniej odzywały się one często i nic się nie stało. Cierpiał jednak z powodu reumatyzmu; bolały go zesztywniałe nogi, więc leżąc w ciemności i czekając na dźwięk oznaczający, że alarm zostaje odwołany, ofiarował swoje cierpienie wszechmogącemu Bogu, aby przyjął je jako przyjemne zadośćuczynienie za jego i świata zapomnienie o Nim. Ale dźwięk odwołujący alarm nie odezwał się; zamiast tego słychać było huk i wybuchy, i jeszcze więcej wybuchów, coraz bliżej i bliżej.

Kanonik Smith nie był odważnym człowiekiem; przynajmniej nie sądził, że nim jest, bo wiedział, że dużo bardziej wolałby umrzeć w naturalny sposób w swoim łóżku niż zostać powieszony, pozbawiony wnętrzności i spalony jako męczennik; pomyślał też, że spłonięcie żywcem wskutek nalotu musi być jeszcze gorsze, bo nie ma tu mowy o żadnej większej chwale Bożej. Jego żołądek poczuł się zatem całkiem nieswojo, gdy przy coraz głośniejszym huku i trzasku okutał się w ubranie i pośpieszył schodami w dół do kościoła, zastanawiając się, czy grzechem byłoby gasić bombę zapalającą wodą święconą, i żałując, że nie może zasięgnąć w tym względzie rady kanonika Bonnyboata.

Nie miał w owych dniach wikarego, ponieważ młody ksiądz Burt wyjechał z highlandersami z Argyll i Sutherlandu jako kapelan, i żywił nadzieję, że jeśli wybuchnie ogień, sam zdoła go ugasić. Ale gdy otworzył drzwi plebanii i wyszedł w noc, huk nagle ustał, a gwiazdy ponad jego głową na niebie tchnęły spokojem.

Gdy dotarł do kruchty kościoła, zastał ją zapełnioną parami, które migdaliły się i opychały rybą z frytkami. Musiał kilka razy wyjaśniać, kim jest, zanim się przesunęli i pozwolili mu przejść. Wahał się, czy powinien ich przepędzić, ale przypomniał sobie to, co kanonik Dobbie powiedział trzynaście lat wcześniej na pierwszym spotkaniu kapituły, w którym uczestniczył: że łaska Najświętszego Sakramentu może dotknąć ich dusz i zmienić ich usposobienie względem Boga, więc pozwolił im zostać tam, gdzie są.

Wewnątrz kościoła panowały ciemności; paliła się tylko jak rubin wieczna lampka. Przez kilka minut kanonik klęczał i modlił się, aby wkrótce nadeszła chwila, w której noc znów będzie należeć do mnichów i zakonnic, wychwalających Boga przez wieki. Potem zapalił na głównym ołtarzu dwie świeczki używane do mszy czytanych, bo choć wszystkie okna zostały zaciemnione, sądził, że najbezpieczniej będzie, jeśli widoczne będzie tak mało światła, jak to możliwe. Ołtarz przygotowany do porannej mszy zdawał się coraz bardziej niknąć, gdy kanonik siadł w pierwszej ławce i spoglądał nań, więc zamknął oczy, a gdy je znów otworzył, ołtarz nadal stał na swoim miejscu.

Odezwał się odgłos wystrzałów, który wybuchł nad miastem wielkim grzmotem; odezwały się też inne odgłosy: świsty i ryki, po których nastąpiły wybuchy, choć nie wydawało się, żeby ktokolwiek był faktycznie bombardowany. Kanonik przypomniał sobie, że czytał w „Heroldzie Highlandzkim”, zaraz pod wzmianką o złu, jakim są niedzielne koncerty dla żołnierzy, że ci, którzy podczas nalotów przebywali na ulicy, mogli zostać z łatwością zranieni odłamkiem pocisku przeciwlotniczego, więc poszedł z powrotem do drzwi kościoła i otworzył je. Zakochani nie migdalili się już, ale z konsternacją i przerażeniem wpatrywali w niebo na skraju miasta; niebo, które było teraz czerwone i gorzało. Kanonik zaprosił ich, by weszli do środka, mówiąc, że sądzi, iż to niebezpiecznie, aby pozostawali na zewnątrz. Potulnie weszli. Większość z nich stanowili żołnierze i marynarze w towarzystwie ladacznic z klubu tanecznego Port Said. Większość ladacznic nie nosiła kapeluszy, więc kanonik Smith powiedział im, aby włożyły na głowę chustki, ponieważ święty Paweł orzekł, iż niestosownym jest, aby kobieta przebywała w domu Bożym z odkrytą głową¹. Jeden z marynarzy powiedział, że przypomina sobie, jak czytał w gazecie, że arcybiskup Canterbury² powiedział, iż dziewczęta mogą teraz wchodzić do świątyń bez kapeluszy; kanonik Smith odpowiedział jednak, że jeśli o niego chodzi, znaczenie ma to, co powiedział święty Paweł. Ladacznice włożyły zatem na głowy chustki – zupełnie prostacko, jak kuchenne ścierki; kanonik pokazał im jednak, jak spowodować, żeby dobrze się trzymały – robiąc na czterech rogach węzły – i pożyczył swoją własną chustkę wielgachnej rozmemłanej Jezebel z doków, która powiedziała, że nie nosi ze sobą chustki, bo sądzi, że to niegrzeczne dmuchać nos w klubach nocnych.

Na to jeden z żołnierzy roześmiał się głośno, a potem gwałtownie zasłonił sobie usta dłonią i przeprosił kanonika, mówiąc, że zapomniał, iż znajduje się w kościele; kanonik powiedział jednak, że wcale nie ma potrzeby, aby przepraszał, ponieważ Bogu bynajmniej nie przeszkadzają ludzie śmiejący się w kościele – pod warunkiem, że śmieją się z właściwego rodzaju żartu. Na to żołnierz stwierdził, że zawsze uważał, iż religia katolicka jest naprawdę bardzo w porządku, jeden z marynarzy zaś powiedział, że jest tego samego zdania i że sam już dawno temu zostałby katolikiem, tylko nie był w stanie zrozumieć tego o nieochrzczonych niemowlętach smażących się w piekle przez całą wieczność, podczas gdy to naprawdę nie było ich winą, że nie zostały ochrzczone.

Kanonik powiedział, że marynarz głęboko się myli i że dusze nieochrzczonych niemowląt wcale nie smażą się w piekle oraz że, jeśli wszyscy usiądą, powie im o tym, jakie jest prawdziwe nauczanie Kościoła na ten temat, a może ułatwi im to odciągnięcie myśli od nalotu. Wszyscy usiedli zatem w dwóch ławkach z tyłu, a kanonik stanął w ławce przed nimi i opowiedział im wszystko o sakramencie chrztu. Dwie spośród ladacznic wyglądały na raczej znudzone, a inna nie przestawała puszczać oka do jednego z żołnierzy, ale kanonik Smith nie zwracał na to uwagi, bo musiał koncentrować się na mówieniu tak głośno, by przebić się ponad odgłos nalotu.

Kanonik powiedział, że sakrament chrztu został ustanowiony przez samego Pana Jezusa jako konieczny do zbawienia – gdy powiedział On, że jeśli ludzie nie zostaną ochrzczeni w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego, nie odziedziczą Królestwa Bożego³. Może się to nam wydawać warunkiem niedorzecznym, ale bądź co bądź Pan Jezus mówił w imieniu samego wszechmogącego Boga, który posiada najlepsze kwalifikacje do oceny, jakie wymogi trzeba spełnić, by dostać się do Jego Raju, oraz wydać opinię dotyczącą ich uzasadnienia. Jest zatem prawdą, że dusze nieochrzczonych niemowląt nie mogą wejść do nieba, ponieważ sam Bóg powiedział, że nie mogą; ale nie znaczy to, że idą do piekła. Taka nauka byłaby faktycznie wysoce niedorzeczna, ponieważ niemowlęta nie mogą grzeszyć, bo brak im do tego świadomości, a zatem nie potrafią obrazić Boga ze złej woli. Prawda jest taka, że dusze nieochrzczonych niemowląt trafiają do innego miejsca, zwanego Limbusem, gdzie nie ma cierpień i do którego zstąpił sam Syn Boży po swojej śmierci na krzyżu, a przed powstaniem z martwych. Limbus nie jest, oczywiście, niebem, ale nie jest również piekłem i kanonik obawia się, że to wszystko, co może w tej sprawie powiedzieć, ponieważ to jest wszystko, co na ten temat objawił Kościołowi Bóg wszechmogący.

Gdy kanonik to powiedział, nastąpił głośny wybuch, a marynarz, dla którego pożytku udzielał wyjaśnień dotyczących chrztu, otworzył oczy. Siedząca obok niego ladacznica dała mu łokciem kuksańca i spytała, czy nie zamierza podziękować wielebnemu księdzu za to, że tak pięknie opowiedział im wszystkim o chrzcie. Marynarz wstał więc i powiedział, że teraz, gdy już rozumie, że dusze nieochrzczonych niemowląt nie idą do piekła, lecz do Kimberley, bardzo poważnie zastanowi się nad tym, czy nie zostać katolikiem. Był pewien, że teraz również wszyscy pozostali bardzo poważnie zastanowią się nad tym, czy nie zostać katolikami, gdy wiedzą już, że dusze nieochrzczonych niemowląt idą do Kimberley.

Kanonikowi Smithowi nie starczyło czasu, by poprawić marynarza i powiedzieć mu, że to do Limbusa, a nie do Kimberley idą dusze nieochrzczonych niemowląt, ponieważ nastąpił wybuch głośniejszy niż wszystkie poprzednie, cały kościół zatrząsł się, zaś kanonik, żołnierze, marynarze i ladacznice wszyscy padli plackiem na ziemię. Gdy na powrót się podnieśli, byli tak przestraszeni, że całkiem zapomnieli o duszach nieochrzczonych niemowląt. Wielgachna rozmemłana Jezebel z doków zapytała kanonika, czy nie zaśpiewaliby może jakiejś pieśni, i zasugerowała Abide With Me⁴, lecz kanonik powiedział, że jego zdaniem Praise to the Holiest in the Height⁵ będzie lepsza, ponieważ napisał ją bardzo świątobliwy człowiek zwany Johnem Henrym kardynałem Newmanem.

Wszyscy piali na całe gardło, gdy przez dach wpadła do kościoła bomba zapalająca i spowodowała, że kotary za głównym ołtarzem stanęły w ogniu. Kolejna bomba spadła na przednie ławki i spowodowała, że i one się zapaliły; kanonik Smith nie wiedział jednak o bombie zapalającej na komodzie z szatami, dopóki nie pośpieszył do zakrystii, by włożyć stułę i zabrać z głównego ołtarza Najświętszy Sakrament. Znalazł stułę, wiszącą na tylnej stronie drzwi; znalazł też kluczyk do tabernakulum, lecz gdy dotarł do jego drzwiczek, były one tak gorące, że niemal nie był w stanie ich dotknąć. Marynarze, żołnierze i ladacznice usiłowali go odciągnąć, ale uwolnił się z ich rąk i powiedział, aby zabierali się z kościoła, jeśli nie chcą żywcem spłonąć. Odparli jednak, że nie opuszczą kościoła aż do momentu, gdy on tego nie zrobi, bo postąpił tak miło, opowiadając o tym, że dusze nieochrzczonych niemowląt idą do Kimberley. Twarz kanonika była tak obolała od płomieni, że nie mógł im odpowiedzieć, ale zdołał wydobyć z tabernakulum puszkę, w której nosi się Eucharystię chorym, oraz cyborium.

Wszyscy byli bardzo rozgorączkowani, stojąc na zewnątrz i patrząc na pożar, ale kanonik powiedział, że nie powinni z nim rozmawiać, ponieważ niesie w swoich rękach wszechmogącego Boga.

Gdy w końcu nadjechał wóz straży pożarnej, całe miasto wydawało się stać w płomieniach, a kanonik wyruszył, aby zanieść Najświętszy Sakrament do klasztoru. Wielgachna rozmemłana Jezebel z doków poszła razem z nim, powiedziała bowiem, że chciałaby się z nim zaprzyjaźnić. Kanonik odpowiedział, że z wielką przyjemnością powita jej towarzystwo; powtórzył tylko, że nie powinna z nim rozmawiać i próbował wyjaśnić jej, jak bardzo święte jest to, co robią, i że w normalnych warunkach dla oddania Bogu czci niesiono przed Najświętszym Sakramentem zapalone świece, ale były takie chwile, gdy nawet Boga trzeba było ograbić z Jego ceremoniału. Wielgachna rozmemłana Jezebel z doków powiedziała, że być może zamiast świec wystarczą płonące wszędzie wokół nich budynki, lecz kanonik odparł, iż nie sądzi, aby Bóg tak to widział, bo płonące budynki stanowią widomy znak człowieczej niedoli, Boga zaś nie czci się ludzką udręką.

Nalot wciąż trwał, gdy dotarli do klasztoru, w którym Wielebna Matka i wszystkie zakonnice były na nogach i w habitach. Gdy zobaczyły, że kanonik Smith niesie Najświętszy Sakrament, przyniosły zapalone świece i ustawiły się w procesji, a rozmemłana Jezebel, która podążyła za nimi do kaplicy, pomyślała, że w całym swoim życiu nie widziała czegoś tak pięknego. Gdy kanonik chował puszkę i cyborium do tabernakulum, zakonnice uklękły i zaśpiewały Laudate Dominum. Gdy kanonik doszedł do siebie – po tym, jak zemdlał – pochylała się nad nim nowa młoda zakonnica o nieznanej mu twarzy.

1 Por. 1 Kor 11, 5–6 oraz 10.

2 Arcybiskupstwo Canterbury powstało w 587 roku jako katolickie; w wyniku schizmy Henryka VIII stało się archidiecezją anglikańską. Marynarz powołuje się więc na opinię jej protestanckiego włodarza.

3 Por. Mk 16, 16: „Kto uwierzy i ochrzci się, zbawion będzie, a kto nie uwierzy, będzie potępion”.

4 Abide With Me (ang.) – Zostań ze mną; pieśń religijna napisana przez szkockiego anglikanina Henry’ego Francisa Lyte’a w 1847 r.

5 Praise to the Holiest in the Height (ang.) – Chwała Najświętszemu na wysokości; pieśń napisana w roku 1866.

Tłumaczenie: Łukasz Makowski

Projekty okładek: Sztukmistrz

(górna z wykorzystaniem zdjęcia

autorstwa Jana Wincentego F.)

-----------------------------

wirtualnewydawnictwowiwo[malpa]gmail.com

-----------------------------

Autorskie strony naszych autorów