A.D. 2015
Fot. MDK
Mt 6, 16–21
Onego czasu:
Mówił Jezus uczniom swoim:
16 [...]
gdy pościcie, nie bądźcie jako obłudnicy smętnymi; albowiem twarzy swoje
niszczą, aby się ludziom zdali poszczącymi. Zaprawdę powiadam wam, iż wzięli
zapłatę swoję.
17 Ale ty
kiedy pościsz, namaż głowę twoję i umyj oblicze swoje,
18 Abyś
się nie okazał ludziom, iż pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w skrytości: a
Ojciec twój, który widzi w skrytości, odda tobie.
19 Nie
skarbcie sobie skarbów na ziemi, gdzie rdza i mól psuje, i gdzie złodzieje
wykopywają i kradną.
20 Ale
skarbcie sobie skarby w niebie, gdzie ani rdza, ani mól nie psuje, i gdzie
złodzieje nie wykopują, ani kradną.
21 Albowiem
gdzie jest skarb twój, tam jest i serce twoje.
1. Amen dico vobis, quia receperunt mercedem suam.
Jak wygląda publiczny aspekt mojego wyznawania wiary? Czy
jest to część „tradycji”? Czy wstydzę się przyznać, że jestem katolikiem? Jak
często dostosowuję rytm mojego życia wewnętrznego do środowiska, w którym się
obracam?
2. Tu autem cum jejunas...
Czy zrobiłem konkretne postanowienia na Wielki Post? Czy faktycznie
wybrane przeze mnie praktyki zmienią mnie na lepsze, czy jedynie zachowam
pewien zwyczaj? Poszczę czy się odchudzam? Jak post wpływa zazwyczaj na moje
życie wewnętrzne?
3. Ubi enim est thesaurus tuus, ibi est cor tuum.
Zatem gdzie? Dlaczego nie „zawsze stawiam sobie Pana przed
oczy”? Jak często i dlaczego gubię mój główny cel? Czy nie zdarza mi się kochać
bardziej liturgii niż Tego, do którego ona się odnosi? Kiedy po raz ostatni
musiałem zapłacić cenę za wierność? Co wtedy czułem?
NCWC
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz