Graffiti na murze okalającym stadion drużyny piłkarskiej: "Jedno miasto - jeden klub". Plus szubienice, przekleństwa itd.
Czy umiemy radować się z cudzego powodzenia? Czy umiemy cieszyć się z tego, że oprócz nas jest jeszcze ktoś inny, komu też udało się założyć i prowadzić samodzielnie i odpowiedzialnie własny sklep, klub, zakład usługowy?
Czym motywujemy nienawiść do różnorodności i skłaniania każdego, by w miarę możliwości stawał na własne nogi, uniezależniał się?
Zadanie stojące przed każdym nauczycielem w pewnej mierze polega na uniepotrzebnianiu się. Celem nauczającego staje się: tak nauczyć ucznia, aby ten sam już potrafił się uczyć; abym ja, nauczyciel, nie był już nieodzowny. Paradox? Nie, normalna kolej rzeczy.
Ale kogo na to stać w świecie, w którym zachęca się nas do postępowania wzorem Edny Berthelson?
Pozostaje tylko dodać, że prawdziwa radość bierze się - wbrew, być może, pozorom - nie z (często pozornego) zdominowania wszystkich i wszystkiego, ale z umożliwienia możliwie jak największej liczbie ludzi pełnej realizacji ich powołania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz