Niedziela
Palmowa
Krzyż na
ołtarzu zasłonięty jest fioletowym materiałem. Mszał
znajduje
się po stronie lekcji. Obok ołtarza po stronie lekcji stoi nakryty
białym obrusem stolik z palmami i gałązkami oliwnymi (przykrytymi
następnie fioletowym lub białym materiałem).
Na
kredencji znajduje się dodatkowe lavabo,
którego celebrans użyje po rozdaniu palm.
Celebrans
wkłada stułę i fioletową kapę; diakon i subdiakon wkładają
fioletowe planetae
plicatae;
diakon ponadto stułę.
Manipularze dla lewitów czekają na siedzeniach.
W zakrystii
należy przygotować trzy zestawy paramentów dla diakonów, którzy
będą śpiewali Pasję: każdy z nich włoży humerał, albę,
sznur, fioletowy manipularz i fioletową stułę.
Liturgia
rozpoczyna się po Tercji aspersją. Bezpośrednio po wersecie Misere
mei Deus
następuje powtórzenie Asperges
me;
opuszcza się Gloria
Patri.
Potem lewici wkładają manipularze, palmy zaś zostają odkryte.
Celebrans i
lewici podchodzą do ołtarza, który celebrans całuje. Następnie
staje po stronie lekcji (mając diakona po swojej prawej stronie,
subdiakona zaś po lewej) i czyta antyfonę Hosanna
filio David.
Potem celebrans ze złożonymi rękami, nie odwracając się do ludu,
śpiewa w tonie ferialnym Dominus
vobiscum
i orację Deus,
quem diligere.
Następnie czyta lekcję, jedno z responsoriów, mówi Munda
cor meum
i czyta Ewangelię – wszystko po stronie lekcji. Pod koniec oracji
subdiakon idzie przed stopnie ołtarza, zdejmuje planetę
i idzie śpiewać lekcję. Gdy skończy, idzie po błogosławieństwo
celebransa – jak podczas Mszy – po czym wkłada planetę
i staje po jego lewej stronie. Gdy subdiakon skończy śpiewać
lekcję, chór wykonuje jedno z responsoriów. (Według Adriana
Fortescue nic nie stoi na przeszkodzie, aby wykonać oba). Gdy
subdiakon zostanie pobłogosławiony, diakon idzie przed stopnie
ołtarza, zdejmuje planetę
i złożoną wkłada w ten sposób, że planeta
przechodzi nad jego lewym, a pod prawym ramieniem. Następnie bierze
ewangeliarz i kładzie go na ołtarzu; następuje zasypanie, Munda
cor
etc. – jak we Mszy. Diakon śpiewa Ewangelię i okadza celebransa.
Lewici zdejmują manipularze, a diakon wkłada planetę
na sposób zwyczajny. Lewici stają jak poprzednio obok celebransa,
który przy mszale po stronie lekcji śpiewa Dominus
vobiscum
i orację Auge
fidem.
Gdy czyni prawą ręką znak krzyża nad palmami, lewa dotyka
ołtarza.
Następnie
celebrans śpiewa prefację i odmawia razem z lewitami Sanctus.
Później śpiewa w tonie ferialnym pięć oracji. Następuje
zasypanie; celebrans kropi palmy wodą święconą mówiąc Asperges
me Domine, hyssopo et mundabor; Lavabis me et super nivem dealbabor
(nie mówi psalmu) i w milczeniu okadza.
Następuje
rozdanie palm. Celebrans z lewitami idą przed środek ołtarza i
odwracają się w kierunku wiernych. Najwyższy rangą kapłan
spośród kleru bierze palmę i całuje ją. Podchodzi do celebransa
i podaje mu palmę (obaj stoją), którą ten całuje i podaje
subdiakonowi, aby odłożył ją na ołtarz. Następnie celebrans
podaje palmę kapłanowi, od którego otrzymał swoją; ksiądz ów
przyklęka przed stopniami ołtarza, wchodzi na nie, klęka, całuje
palmę, a potem rękę celebransa. Jeśli jest prałatem lub
kanonikiem, odbiera palmę na stojąco i całuje tylko ją (nie
całuje ręki celebransa). Jeżeli nie ma innego poza celebransem
księdza, diakon kładzie palmę na ołtarzu, z którego celebrans
bierze ją, klęcząc, i podaje subdiakonowi. Rozdawanie palm odbywa
się dalej w takim porządku jak udzielanie Komunii Świętej. Po
otrzymaniu palm duchowni w chórze siadają. W trakcie rozdawania
palm schola śpiewa antyfony Pueri
Hebraeorum, portantes ramos olivarum
oraz Pueri
Hebraeorum vestimenta prosternabant.
Palmy może rozdawać wiernym inny kapłan, w komży i fioletowej
stule. (W tym czasie, jeśli jest taki zwyczaj, ministrant
przymocowuje palmę do krzyża procesyjnego). Po odśpiewaniu
wszystkich antyfon, jeśli rozdawanie palm wciąż twa, antyfony się
powtarza. Później celebrans przyklęka przed stopniami ołtarza,
udaje się przed środek ołtarza, robi ukłon wobec krzyża i idzie
na stronę lekcji, gdzie następuje lavabo.
Potem, stojąc przy mszale po stronie lekcji – jak poprzednio –
między lewitami, śpiewa Dominus
vobiscum
i orację.
Formuje się
procesja. Krzyż procesyjny niesie subdiakon. Następuje zasypanie.
Diakon podaje celebransowi palmę, po czym bierze swoją. Następnie
obraca się w stronę ludu i śpiewa: Procedamus
in pace.
Po odpowiedzi In
nomine Christi. Amen
zaczyna się procesja. Pierwszy idzie turyfer z zasypanym
trybularzem, następnie między dwoma akolitami subdiakon z krzyżem,
schola i kler w chórze; później ministranci; wreszcie diakon i
celebrans. Gdy celebrans i diakon zejdą przed stopnie ołtarza,
czynią rewerencję, a następnie wkładają birety. Diakon idzie po
lewej stronie celebransa.
Procesja
wychodzi z kościoła. Śpiewa się wszystkie lub wybrane spośród
sześciu antyfon: Cum
appropinquaret Dominus Ierosolymam;
Cum
audisset populus;
Ante
sex dies;
Occurrunt
turbae cum floribus;
Cum
Angelis et pueris;
Turba
multa, quae convenerat.
Gdy procesja wraca przed drzwi kościoła, są one zamknięte.
Subdiakon i akolici stają bezpośrednio przed drzwiami zwróceni w
ich stronę; turyfer na prawo od pierwszego akolity. Celebrans i
diakon stają w pewnej odległości za subdiakonem, również
zwróceni w stronę drzwi. Chór i ministranci rozchodzą się na
boki i stają zwróceni do siebie twarzą w dwóch rzędach albo w
półkolu na prawo od celebransa i na lewo od diakona. Wewnątrz
kościoła znajduje się dwóch lub czterech śpiewaków, którzy
wcześniej odłączyli się od reszty chóru. Kantorzy owi, zwróceni
w stronę zamkniętych drzwi, śpiewają Gloria,
laus et honor
oraz werset. Na Gloria,
laus
wszyscy zdejmują birety. Zgromadzeni na zewnątrz powtarzają go.
Śpiewacy wewnątrz kościoła śpiewają kolejne wersety hymnu; po
każdym z nich zgromadzeni na zewnątrz powtarzają pierwszy werset.
Następnie subdiakon uderza dolną częścią krzyża w drzwi, które
zostają otwarte przez kantorów wewnątrz. Procesja wchodzi do
kościoła, śpiewając responsorium Ingrediente
Domino.
Ministranci,
kler, diakon i celebrans wchodzą do prezbiterium. Celebrans
przebiera się do Mszy: zdejmuje kapę; wkłada ornat i manipularz.
Lewici wkładają manipularze.
Po Introibo
ad altare Dei
celebrans mówi od razu Adiutorium
nostrum
i spowiedź (omija się psalm Iudica
me).
W trakcie
czytania przy ołtarzu lekcji celebrans nie przyklęka. Czyni to
razem z innymi podczas śpiewania wyjątku z listu do Filipian przez
subdiakona – od słów: Ut
in nomine Jesu
aż do infernorum.
Zanim
subdiakon rozpocznie śpiewać lekcję, zdejmuje planetę.
Gdy skończy, idzie po błogosławieństwo celebransa, a następnie
wkłada planetę.
Po
odśpiewaniu traktusa trzech diakonów śpiewa Pasję. Jeden (zwany
Narratorem
lub Chronistą)
śpiewa
opowiadanie; drugi – słowa Chrystusa; trzeci (Synagoga)
– słowa tłumu i wszystkich innych.
W
odpowiednim momencie diakoni, którzy mają śpiewać Pasję, idą do
zakrystii, gdzie wkładają przygotowane paramenta. Pod koniec
śpiewanego traktusa wchodzą do prezbiterium w następującej
kolejności: Narrator,
Synagoga,
Christus;
każdy z diakonów ma ze sobą księgę, z której będzie śpiewać.
Diakoni idą na miejsce, skąd śpiewa się Ewangelię. Ustawiają
się w linii: Synagoga
najbliżej nawy, Narrator
w środku, Christus
najbliżej
ołtarza. Jeśli używa się pulpitów, należy je ustawić
odpowiednio wcześniej.
Podczas
śpiewania Pasji i Ewangelii trzyma się w rękach palmy.
Narrator
zaczyna śpiewać od słów Passio
Domini nostri Iesu Christi secundum Matthaeum
(omija się Munda
cor,
prośbę o błogosławieństwo, Dominus
vobiscum
i znaki krzyża na księdze i na sobie). Celebrans, diakon i
subdiakon stoją przy ołtarzu po stronie lekcji jak na introit.
Celebrans czyta Pasję przyciszonym głosem. Nie klęka na słowa
et emisit spiritum.
Gdy skończy, odwraca się razem z lewitami w stronę śpiewających
Pasję diakonów.
Po
wyśpiewanych przez Narratora słowach et
emisit spiritum
wszyscy na chwilę klękają.
Po słowach
sedentes
contra sepulcrum
diakoni Pasji idą do zakrystii. Subdiakon przenosi mszał na stronę
Ewangelii; celebrans odmawia przed środkiem ołtarza Munda
cor meum,
idzie do mszału i czyta Ewangelię, nie mówiąc Dominus
vobiscum
i nie czyniąc znaków krzyża. Gdy skończy, asystujący mu
subdiakon odpowiada Laus
tibi Christe.
Tymczasem diakon asystujący celebransowi, zdjąwszy planetę,
wkłada ją na siebie złożoną i kładzie ewangeliarz na ołtarzu.
Następuje zasypanie, diakon mówi Munda
cor meum,
celebrans błogosławi go. Diakon udaje się na miejsce śpiewania
Ewangelii w asyście subdiakona, turyfera oraz akolitów (bez
akolitek). Okadza ewangeliarz i śpiewa w tonie Ewangelii Altera
autem die.
Gdy skończy, celebrans całuje ewangeliarz i jest okadzany przez
diakona.
Gdy diakon
po komunii wiernych przeniesie mszał na stronę lekcji, wkłada
planetę
plicatę.
Na wyjście
wszyscy mogą trzymać w rękach palmy.
W Wielki
Wtorek i Wielką Środę podczas śpiewania Pasji i Ewangelii
zachowuje się te same przepisy, co w Niedzielę Palmową.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz