Mark Knopfler "Tamte dwie wrony"

Pieniądze z nieba?

Nie rozśmieszaj mnie

Wszystko, co tu dostaniesz

To deszczu bębnienie

Albo tamte dwie wrony wysoko nad wzgórzem

Szukające padłych z zimna zwierząt

Zawsze koło butów

Błoto za stodołą

Jego kleisty uścisk

Umości ci grób

Tu w tym bagnie zrujnowanej zagrody

I wszystko, co tu wniesiesz,

To hart i siłę

Zawziętość – właściwie tyle

Czemuż myślałeś

Że z owiec będziesz żył?

Jedz, pracuj, jedz, pracuj i śpij

Skul się pod daszkiem

Pasterskiej chatynki

I siedź tu, przez deszcz zakratowany

Można tutaj skołować

Następny ruch

Gdy myśleć jestem znów obowiązany

Pies podnosi wzrok do skomlenia

Wierzy, że wyczaruję mu coś do jedzenia

Wtula się ciężarem w mój tweed

Ja daję mu podłą rękę do polizania

Głęboki whiskacza łyk

Z mej flaszki chwytam

Raz jeszcze pytam

Czemuż myślałeś

Że z owiec będziesz żył?

Jedz, pracuj, jedz, pracuj i śpij

Grali w tę grę

I dwieście lat temu

Na trzydzieści sposobów

Umierali za młodu, biedacy

Ułożeni na spoczynek grząskimi rzędami

Z przemoczonymi modlitewnikami

Na językach

Krew i whiska

Nikt o nikogo się nie troska

Nikt nie pozostał prócz waszego uparciucha

Wron i gawronów

Cóż, na mnie jeszcze nie czas

Wy na mnie oko macie, a ja na was

Ach, ci, co za młodu przestali żyć

Wciąż za dwóch mogę robić

A za trzech pić

I wznoszę flaszkę

Do nieba prześwitu

Do was, ścierwojady

Szukające łupu

By dało się żerować i przetrwać

Skoro wy dajecie, też zdołam radę dać

[2011]

Tłum. Ignacy Zieliński & TŁM